در رگبار دلنشين باران باز تو را صدا زدم اما چون گذشته ي دور  پاسخ ام ندادي. 

در كنار «واژه هاي دلتنگي»  نشسته بودم و با  آنان در «اندوه» خويش نجوا مي كردم.

واژه ها  در نگاهم خيره مي ماندند، همانند  نگاه كودكي به رقص بادبادك در ساحل «دور»؛  

و فقط در اين ميان  «سكوت » و «تنهايي» در كنار هم بزمي را برپا كردند؛  «آه» چه عاشقانه! چه معصومانه!  

يكديگر را در آغوش كشيدند. 

كاش مي دانستي كه « فاصله» هم، عمقي از درونم را شكافت و مرا امروز بيشتر از ديروز دلتنگم كرد. 

و «اشك» نيز در اين  دلتنگي پايكوبي مي كرد.  و من در هوايت، «نبودنت» را  با تمام وجود حس كردم.  

دل تنگي هايم  را چگونه به سويت روانه كنم تا بداني:        دوستت دارم.